Francja powoli staje się moim drugim (trzecim?) domem, a ja z ogromnym zaciekawieniem obserwowuję francuskie inności, czasem marszcząc ze złością skronie, czasem szeroko otwierając buzię ze zdziwienia (lecz ze stosunkiem całkowicie obojętnym w sercu), czasem zalewając się łzami… ze śmiechu, a czasem z błogim uśmiechem oddając się lokalnym zwyczajom. A teraz tymi swoimi zdziwieniami, zaskoczeniami (pozytywnymi i negatywnymi) i miłościami się z Wami podzielę. I, gwoli wyjaśnienia, domyślam się że część tych kwestii nie będzie dla Was niespodzianką dlatego przepraszam za to domniemanie niewiedzy w tytule, ale wiecie, chwytliwe hasełko musi być.
Nawet sekundy się nie wahałam jakie zdjęcie wrzucić w nagłówek tego artykułu- zdjęcie sera! Francuzi mają na ich punkcie totalnego fioła, mówią że mają inny gatunek sera na każdy dzień roku, ale to przejaw jakiejś zupełnie nietypowej dla tej nacji skromności (no musiałam, musiałam im to wytknąć) bo tak naprawdę mają ich około 500! Jedzą sery na zimno i na gorąco (np. raclette), z ziemniakami (np. tartiflette), w zupie z wina (fondue) i… na deser. Tak, w wielu restauracjach w ramach „menu dnia” na zakończenie posiłku jest podawany talerz serów. Nie ma się więc co dziwić, że średnio na francuską głowę (a dokładniej żołądek) przypada ponad 25 kg sera rocznie. Ja w tym zakresie jestem idealną Francuzką i mocno pracuję na wyrobienie średniej. Tak mocno, że pierwszy raz w życiu nabawiłam się serowej alergii!
Opowieści o tym ile to piją Polacy i jakie mają mocne głowy można usłyszeć chyba na każdym krańcu świata. A tymczasem Francuzi rocznie wypijają prawie 2 litry alkoholu więcej (na głowę) niż Polacy! We Francji oczywiście króluje wino. Butelka tego szlachetnego trunku do kolacji to absolutny standard, ale przecież nikt nie każe czekać do wieczora. Butelka wina do obiadu, a nawet kieliszek zaraz po śniadaniu to we Francji nic dziwnego. W słoneczne dni, na tarasach restauracji i barów schłodzone rosé sączone jest od rana. Podczas śniadania w Prowansji byłam świadkiem scenki, gdy sędziwa kobieta zapytała kelnera o godzinę:
– Już 10:30? To w takim razie poproszę kieliszek rosé – i wiecie co? Też zamówiłam. Nie ma co walczyć z lokalną kulturą.
Absolutnym hitem jest dla mnie fondue- ser roztopiony w zupie z wina, w którym macza się chleb, a wszystko oczywiście popija winem- kwintesencja francuskiej kuchni.
We Francji zwyczajowe powitanie uwieńczone jest cmoknięciami w policzek. Ich ilość zależy od regionu i tak na przykład w rejonie Alp, gdzie mieszkam, są to dwa buziaki, w Prowansji 3, a w Paryżu aż 4. Całują cię wszyscy, bez względu na poziom znajomości (również osoby dopiero sobie przedstawione), wiek i płeć. Tak, całują się również mężczyźni! Rubasznie się śmiejąc, że to bezpieczniejsze od podania ręki, bo kto wie, co facet tą ręką jeszcze chwilę temu robił.
Wiem, że w handlu zagranicznym używa się czasem czeków, ale przyznam, że w użyciu osoby prywatnej ostatni raz widziałam je jako dziecko, dlatego jawią mi się jako jakiś archaiczny twór. Tymczasem we Francji są bardzo popularne. Wiele sklepów internetowych w ogóle nie posiada opcji płatności kartą. Jest Paypal, przelew i… czek, który trzeba wystawić i wysłać pocztą. Niewiarygodne! I jakie niewygodne! Ale zamknąć buzi ze zdziwienia nie mogłam, gdy zobaczyłam jak się czeki we Francji realizuje. Otóż idziemy z czekiem do specjalnego wpłatomatu, wkładamy naszą kartę, wybieramy opcję „czek”, wstukujemy kwotę z czeku a automat wypluwa z siebie potwierdzenie i… kopertę! Tak, papierową kopertę. Czek razem z potwierdzeniem wkładamy do koperty, zaklejamy i całość wsuwamy do wpłatomatu. Czy Wy też wyobrażacie sobie małego człowieczka zamkniętego w automacie, który otwiera te koperty?
Wiecie, że we Francji (przynajmniej w regionie Rhône-Alpes) nie ma numerów mieszkań? Adres korespondencyjny zawiera jedynie numer budynku, mieszkanie jest lokalizowane po nazwisku, które zawsze jest umieszczone na skrzynce pocztowej, domofonie i drzwiach.
Jak wszyscy wiedzą, Francja boryka się z problemem imigrantów, coraz większymi podziałami społecznymi i rosnącą przepaścią między bogatymi i biednymi. Podobno nie najlepiej sobie z tym radzi, ale za jeden z pomysłów należą się francuskiemu rządowi wielkie brawa. Otóż zgodnie z prawem, 20% lokali w nowych budynkach musi zostać przeznaczone przez dewelopera na wynajem socjalny. W ten sposób w nowoczesnym rejonie Lyonu w jednym bloku mieszkaliśmy my (w lokalu kupionym w ramach programu dla młodych osób- coś jak polskie „rodzina na swoim” tylko lepsze), żyjący na wysokim poziomie przedstawiciele klasy średniej i nasz ulubiony sąsiad muzułmanin, który utrzymuje rodzinę malując znaki poziome na ulicach. Dzięki takim rozwiązaniom unika się tworzenia gett dla imigrantów, najsłabiej opłacanych pracowników czy bezrobotnych. Gett w których z reguły szerzą się przemoc, pijaństwo i inne zarazy świata odbierające dzieciom wychowanym w takich warunkach szansę na równy start.
Francuz nie jest z Francji, ani też z regionu Rhône-Alpes, ewentualnie może być z departamentu Haute-Savoie, ale najprawdopodobniej powie, że jest z Annecy. Albo z Paryża, albo z Marsylii, albo z Lyonu. I jego miasto/region jest oczywiście najwspanialsze, najpiękniejsze, a on jest bardzo dumny, że z niego pochodzi. Nawet jeśli musiał z niego wyjechać za pracą. Na początku mnie to drażniło, teraz uważam, że to urocze.
Uczona całe życie, że śniadanie to najważniejszy posiłek dnia, wzbudzam przerażenie znajomych Francuzów smażąc na śniadanie jajka, czy przygotowując kanapki. We Francji śniadania je się bowiem wyłącznie na słodko i to tyle co kot (czy też „francuski piesek”) napłakał. Uwielbiając celebrowanie poranków przy bogato zastawionym stole, nie mogę się (tym razem ja) pogodzić z tym, że większość Francuzów nie używa przy śniadaniu nawet talerzy (a byłam w różnych domach, w różnych regionach) jedząc oderwane ręką kawałki bagietki z dżemem wprost ze stołu. Bardzo jestem ciekawa, czy to ja wyjątkowo trafiam na śniadaniowych niechlujów, czy to Francuska reguła? Ktoś z Was wie?
O ile śniadania traktuje się we Francji po macoszemu, tak pozostałe posiłki się celebruje. Francuzi uwielbiają przeciągające się w nieskończoność kolacje z przyjaciółmi w restauracjach, kunsztownie przygotowane pikniki na świeżym powietrzu, a także gotowanie dla rodziny i znajomych. Gotują zarówno kobiety jak i mężczyźni i każdy ma w repertuarze kilka dań, które uważa za swoją specjalność. Wyobraźcie sobie moją minę, gdy mój francuski współokator słysząc, że robię dobre tiramisu powiedział: „W takim razie musimy zrobić konkurs, żeby rozstrzygnąć, kto z nas robi lepsze”.
Kiedy poznajesz nowego Francuza, zaraz po pytaniu o to czym się zajmujesz, najprawdopodobniej zapyta jakie sporty uprawiasz. Bo tu sporty uprawiają niemal wszyscy, bez względu na płeć, wiek, czy stan majątkowy. Narciarstwo, bieganie, paralotniarstwo, kajakarstwo, wspinaczka, kanioning, kolarstwo- wszystkie chwyty dozwolone. Sporty to bardzo ważny element życia we Francji (również towarzyskiego) i śmiem podejrzewać, że również tajemnica szczupłych ciał w tej krainie serem i winem płynącej.
Seks we Francji jest traktowany jak naturalna część codzienności (bo czymże innym niby jest?). Seks się uprawia, o seksie się rozmawia – normalnie, bez pruderii, bez zawstydzenia, bez podwójnych (dotyczących kobiet i mężczyzn) standardów. We francuskiej telewizji śniadaniowej można zobaczyć reportaż o wibratorach, a automaty z prezerwatywami można znaleźć przy niemal każdej aptece.
Z moich obserwacji wynika, że Francuzi dużo częściej niż w Polacy współdzielą obowiązki domowe. Od Francuzek nie wymaga się aby rezygnowały z kariery czy życia towarzyskiego dla „dobra dziecka”, kobiety mają tu takie same prawa na rynku pracy i do orgazmów. Nikt od nich nie oczekuje, że będą praczkami, sprzątaczkami i kucharkami. Jedyna oznaka patriarchalizmu, z jaką spotykam się na co dzień, to fakt, że Francuzi bardzo często (nie wszyscy oczywiście, ale większość) upierają się, by płacić za kobiety rachunki w barach i restauracjach. No cóż, to się chyba da jakoś przeżyć.
Francuscy pracownicy zapewne nigdy nie słyszeli hasła „klient nasz pan”, a jeśli ktoś im to kiedyś powiedział, to nie dosłyszeli i zrozumieli „klient to wrzód na tyłku”, albo coś w tym stylu. Na 100% właśnie tak myślą francuscy kelnerzy, którzy na widok klienta tracą ochotę do życia, a już na pewno do podania menu, czy też przyjęcia zamówienia. Tak złego serwisu jak we francuskich restauracjach (oczywiście nie wszystkich, ale zdecydowanej większości) nie spotkałam w żadnym innym europejskim kraju. Nigdzie, tyle co we Francji, nie czekałam na każde kolejne działanie kelnera. A że w knajpie, która do jedzenia serwuje wyłącznie kanapki, dwie godziny po otwarciu kończy się pieczywo, a kelner pozwala Ci przez 15 minut wybierać z karty czego dziś nie zjesz? Takie rzeczy tylko we Francji!
Nie bez powodu słowo „biurokracja” używane w tak wielu językach, pochodzi właśnie z francuskiego. Francuska biurokracja to istny potwór, szaleństwo, pomieszanie zmysłów, państwo w państwie. Tu się NIC nie da załatwić! No chyba, że dysponujemy nadmiarem czasu i cierpliwości. I mówię to nie z perspektywy obcokrajowca, a z perspektywy Francuza, któremu w ostatnich tygodniach towarzyszyłam w załatwianiu różnych ważnych spraw i którego narzekań (i siarczystych przekleństw) wysłuchiwałam. Pierwsza sprawa to ogromne przywileje dla pracowników administracji państwowej, banków itp. Godziny otwarcia wszelkich placówek użyteczności publicznej to łamigłówka bez rozwiązania. Wszędzie obowiązuje przerwa na lunch (2 godziny), niestety w każdym miejscu o innej porze. Niektóre banki nie pracują w poniedziałki (bo mają „pracującą” sobotę- całe 3 godziny!), urzędy mają wyznaczone dni na przyjmowanie petentów i na każdą wizytę trzeba się wcześniej umówić- nawet żeby złożyć wniosek o paszport. Nie można sobie ot tak przyjść i przeszkadzać urzędnikom! By zapewnić im spokój, w wielu przypadkach numery telefonów zostały całkowicie utajone. Masz wątpliwości? Chcesz zadać pytanie? Umów się, poczekaj i przyjdź zapytać. A potem (jak się okaże, że nie przyniosłeś jakiegoś dokumentu bo nie wiedziałeś, a nie mogłeś zapytać) znów umów się, poczekaj i przyjdź.
Druga kwestia to czas oczekiwania na… wszystko! Wydanie głupiego zaświadczenia, które wymaga spojrzenia w bazę danych, by zobaczyć, że naszego nazwiska nie ma i napisanie na dokumencie „nie ma” zajmuje 5 tygodni! Wysyłka dokumentu od momentu otrzymania adresu korespondencyjnego to… 2 tygodnie! A poczta też najszybsza na świecie nie jest.
Ale największym absurdem są przepisy chroniące obywateli przed ich własnymi decyzjami. Jak bardzo mogą one zatruć życie przekonałam się asystując przy sprzedaży mieszkania, które od momentu podpisania umowy przedwstępnej do podpisania właściwego aktu notarialnego trwało… 3 miesiące! Dodam, że ja swoje, w Warszawie, na nieszczęsny kredyt we frankach kupiłam w niecałe 3 tygodnie. Dlaczego to tyle trwało? Między innymi dlatego, że po podpisaniu umowy przedwstępnej kupujący (którzy ją podpisali jako zdrowi na umyśle i ciele) mają 11 dni żeby… rozmyślić się bez podania przyczyny. Przez te 11 dni nie można wykonywać żadnych czynności związanych z finalizacją sprzedaży. To oczywiście nie wszystko. Otóż po otrzymaniu decyzji o przyznaniu kredytu, o który sami wnioskowali (i na który czekali tygodniami, bo przecież banki nie pracują w poniedziałki, mają codziennie dwie godziny przerwy na lunch, a w soboty pracują tylko rano) mają 8 dni na ewentualne „nie, my jednak tego kredytu nie chcemy” (co jest o tyle absurdem iż już sama decyzja banku o przyznaniu kredytu, bez względu na decyzję kupujących, uprawomocnia postanowienia umowy przedwstępnej, takie kręcenie nosem w tym momencie oznacza więc konieczność zapłacenia sprzedającemu nawet 30% wartości mieszkania). Przez te 8 dni oczywiście ani notariusz, ani bank, ani sprzedający, ani kupujący nie może zrobić nic, tylko czekać.
To czekanie, to chyba takie francuskie jest.
A Wy co byście dopisali do mojego dziennika francuskich zdziwień?
Nie chcesz przegapić żadnego wpisu? Kliknij TU i zapisz się do newslettera!
Podoba Ci się? Podaj dalej! Twoja rekomendacja bardzo mnie ucieszy.
Marzena Faltz
20 maja 2015Mnie najbardziej ciekawi ten dokument na który czekasz sesesese :D
Aleksandra Świstow
25 maja 2015Teraz już mogę powiedzieć, że było to zaświadczenie potrzebne do zarejestrowania związku partnerskiego :-) Nasz Pakt Solidarności podpisaliśmy w zeszły piątek! <3
Szefowa ;)
11 lipca 2017Jeju, ale ja jestem nie na czasie!! :D
Aleksandra Świstow
11 lipca 2017To już dawno i nieprawda! Właśnie czekam na pismo orzekające „rozwód” :-P
Szefowa ;)
11 lipca 2017Haha :D nie spojrzałam na datę wpisu ;) myślałam, że to coś świeżego
Paulina K.
20 maja 2015No ja dopisałabym ten artykuł, który Ci podesłałam na fejsbuniu kilka dni temu.
PS. Kiedy i gdzie będzie dostępny ebook Twojej książki?
Aleksandra Świstow
20 czerwca 2015Książka na razie jest dostępna w wersji papierowej, którą polecam, bo jest pięknie wydana, na wysokiej jakości i papierze, w sztywnej okładce i z dużymi zdjęciami (można ją kupić w największych księgarniach w Polsce, a także zamówić bezpośrednio u mnie). Wersja elektroniczna ma się podobno wkrótce ukazać- dam znać.
Matylda
20 maja 2015Nie paskudy ino paskudniaki
, a wogóle to tratuj, katuj, ja
przebacz\e Ci jak bratu….
Marcin
20 maja 2015No i chciałoby się rzec – co kraj to obyczaj :) Fajnie jest dowiedzieć się czegoś interesującego o Francji, są to takie niuanse, o których najlepiej opowie tylko ktoś, kto tam przebywa :) Najbardziej zaskoczyły mnie czeki – oglądając jakieś amerykańskie filmy zawsze chciałem móc taki czek wystawić ;)
Aleksandra Świstow
22 maja 2015Mnie to też bardzo zaskoczyło i nieustannie bawiło ;-)
liteuka
20 maja 2015Ok, nic mnie nie zaskoczyło (po kilku wakacyjnych pobytach połączonych z winobraniami), ale miło było sobie przypomnieć te fajne rzeczy (seeeeryyy!) i te irytujące (dwugodzinna przerwa w ciągu dnia – mam akurat chwilę wolną od pracy żeby wysłać ważny list a poczta zamknięta! Skandal!).
Aleksandra Świstow
30 maja 2015Ja mogę tylko powtórzyć: SEEEEERYYYY <3
magda
21 maja 2015Gdzie się wybierasz po Francji?
Aleksandra Świstow
6 lipca 2015Na chwilę do Polski, a potem dookoła świata :-)
Michał
21 maja 2015Ciekawe informacje. Mogą być przydatne dla każdego kto wybiera się pierwszy raz do Francji :)
Michalina
21 maja 2015W tym roku wybieram się na wakacje, bardzo ciekawy artykuł, ciesze się, że go przeczytałam :)
Aleksandra Świstow
30 maja 2015Dziękuję i życzę mega udanych wakacji :-)
Latająca Europa
21 maja 2015Popraw w tekście „emigrację” na „imigrację”. Mnie zaskoczyło, przy pierwszym pobycie w Paryżu, że bilety miesięczne i tygodniowe traktuje się dosłownie – obowiązują na dany tydzień lub miesiąc. Możemy kupić bilet miesięczny 29go danego miesiąca i pojeździmy na nim dzień albo dwa. Wyjątkowo upierdliwe rozwiązanie, generujące kolejki do kas i automatów biletowych na początku miesiąca. Chyba, że chodzi o zwiększenie wpływów z turystów :)
Pola - Odpoczywalnia
22 maja 2015Fajny artykuł i święta prawda, najbardziej o tej biurokracji! I technicien, czyli święte krowy, na których trzeba czekać tygodniami, i którzy robią wielką łaskę że przychodzą do pracy…
Mieszkam we Francji od ponad dwóch lat (Lyon). Dodałabym jeszcze parę świętych reguł dotyczących jedzenia – czyli pory posiłków, bezwzględnie w południe i koło 19. I ich miłośc do pikników, wszędzie i przy każdej możliwej okazji. Powiedziałabym nawet, że wycieczki wszelkiego rodzaju są u nich pretekstem właśnie do piknikowania. No i „system jedzeniowy”. Czyli apéro (oliwki, suszone kiełbaski, orzeszki , tapenada itp) z odpowiednimi alkoholami, danie główne (z odpowiednim winem), sery (w odpowiedniej kolejności) i deser. Ta kolejność obowiązuje nawet na piknikach;)
Ich kultura muzyczna, która mnie zachwyca – od wielu lat w czerwcu odbywa się święto muzyki, które jest kwintesencją ich podejścia do muzyki. Mnóstwo osób gra na instrumentach, śpiewa w chórach, lubią się spotkać właśnie na wspólne muzykowanie.
I ogólne podejście do życia, do spędzania wolnego czasu, bardzo mi się podoba. Piszę o tym więcej tutaj
W ogóle zapraszam do siebie na bloga, piszę tam trochę o francuskich smaczkach i dziwnościach:)
Magda Kajzer
26 maja 2015Jak zwykle bardzo ciekawe zestawienie! :)
Aleksandra Świstow
28 maja 2015Dzięki Magda :-)
Kaludia
26 maja 2015Marzy mi się taka wycieczka do Francji i właśnie spróbowanie ich prawdziwych serów.. mm.. to musi być rozkosz w ustach :) Do tego winko, świeże powietrze i nic więcej do szczęścia nie trzeba :)
Julia
27 maja 2015Nie jadę Olka! Wino – tylko białe. Pija więcej białego czy czerwonego? Ser – tylko żółty. Nie znoszę śmierdziuchów. A biurokracja – wrrr… We Francji to chyba najbardziej lubię architekturę :) Buziaki!
Aleksandra Świstow
28 maja 2015Ja kocham wino (piję wszystkie trzy kolory), sery i Alpy :-D
Marek
2 czerwca 2015No to prawda, że sery to jedna z głównych rzeczy z jakich Francja słynie, mają ich ogromną masę do wyboru, aż byłem zszokowany. Większości turystów przyjeżdżających do Francji pewnie niestarcza czasu żeby tych wszystkich serów skosztować, mnie na przykład nie starczyło jak byłem raz jedyny w życiu we Francji, choć bardzo się starałem ;) I prawdą jest, że jedzą sery wprost do wszystkiego :)
Kasia
1 lipca 2015Widząc temat posta i mając w pamięci nie jdną wycieczkę do Francj myślałam, ze już nic nie może mnie zaskoczyć! A tu okazuje się coś bardziej mylnego – rzeczywiście, nie wszystko jeszcze o iej wiem! Ale dzięki Tobie i Twoim pomysłom na umilenie letnich wieczorów wiem już wszystko to co wiedzieć powinnam!
Aleksandra Świstow
6 lipca 2015Ale ja mam szczęście do miłych czytelników <3
Nocleg Kęty
29 lipca 2015Wspaniały artykuł. Będę to mógł przeżyć na własnej skórze już za 3 tygodnie. Jadę na 2 tygodnie na wakacje do Francji więc już troszkę wiem. Wiem na co warto zwrócić uwagę. Dzięki.
Ewa
23 sierpnia 2015Hej :) Jak co piątek po pracy, siadam sobie z ciepla herbatka, lub kawa przed komputerem, no i mam chwile wytchnienia :) No i oczywiscie jak co piątek wchodze na Twojego bloga z nadzieja, ze przez tydzien pojawilo się na nim chociaz kilka tekstow ;) Bo narpawde bardzo lubie czytac to co wychodzi spod Twojego piora, hehe :)
Karolina Ramos
2 czerwca 2016z tymi adresami (brak numeru mieszkania) sprawa wygląda identycznie w niemczech :)
Pojechana - The Real Gone
5 czerwca 2016Strasznie to dla mnie dziwne.
kasia
2 czerwca 2016Te buziaki to jest prawdziwa masakra we FR. Pozdrawiam ciepło;)
Life with a traveller
5 czerwca 2016taki brak adresu to dziś trochę lukus ;)
Pojechana - The Real Gone
6 czerwca 2016Trochę tak, a trochę luksusem dla mnie jest gorący prysznic, a o piekarniku to nawet boję się marzyć
Gosia Kolalska
11 lipca 2017Chyba malo sie zmienilo we Francji od Twojego wpisu:)Moze troche(?)wiecej imigrantow.Kocham tak ja Ty sery,wino,oprocz rozowego ,moglabym pic caly dzien:)Jednak na pierwszym miejscu stawiam wino musujace,a ze mieszkam w Moselle,wiec wszelkiego rodzaju Cremant-y:).Co do zwyczajow,pamietam jak bylam pierwszy raz w regionie Gers i zobaczylam wlasnie prawdziwego francuza jedzacego bagietke i sery ,bez zbednych sztuccow,talerzykow.A widelec przydal Mu sie do grzebania,sorry w…uchu…Dla Niego bylo to takie naturalne…Aaa i dla mnie tak malo do przyjecia poludnie,gdzie wszyscy gonia,zeby cos zjesc,jakby nie mozna bylo tego zrobic np.po 14-ej.
Pojechana - The Real Gone
11 lipca 2017Gonią, bo na śniadanie zjedli byle co! ;-)
The Flip flop Squad
11 lipca 2017Po 5 latach we Francji mogę się lodpisać pod każdym słowem :) Potwierdzam brak talerzy :) Mi akurat francuska forma śniadań odpowiada, a pain au chocolat z mojej ukochanej piekarni wciąż śni mi się po nocach, nieodżałowany ;)
Pojechana - The Real Gone
11 lipca 2017Czyli jednak dobry ze mnie obserwator z tymi talerzami! :-D
Sylwia Pietrzykowska
11 lipca 2017Paryzu nie widzialam automatow z prezerwatywami, a musialam pojsc do apteki po plastry ;) widoczny syf , smieci bija po oczach.Ale bagietki maja pyszne, w pl sie nie umywa.
Renata Chmielina
11 lipca 2017Zgadzam sie z wami w zupelnosci,co kraj to obyczaj.Mnie osobiscie denerwuje to calowanie sie 4 razy,znasz nie znasz buch 4 caluski(Moselle),ale wino i sery swietne ,oczywiscie w granicach przyzwoitosci.Pozdrawiam.
Pojechana - The Real Gone
12 lipca 2017A ja się tak przyzwyczaiłam, że cmokam ludzi w innych krajach z rozpędu
Monika Karlińska
11 lipca 2017Po kilku dniach śniadań w postaci urwanej bagietki z dżemem jedząc u lokalsów właśnie się zastanawiałam dlaczego ciągle jem to samo…. Teraz już wiem :-)
Pojechana - The Real Gone
12 lipca 2017Ja bym długo na takich śniadaniach nie przetrwała
Magda PoraSki
11 lipca 2017Ich pierwsza odpowiedz na wszystko musi być: nie! A później jak się ich prosi długo to zmieniają zdanie. W biurokracji i nie tylko ich ulubionym tekstem jest również: je ne sais pas. Nie wiem, i wcale nie chcą się dowiedzieć! Dobrze ze sery ułatwiają życie ;)
Pojechana - The Real Gone
12 lipca 2017Haha to prawda! Zaczęłam mówić na mojego współlokatora Mr. No
Dominika Roszak
12 lipca 2017Fajny tekst, tez mieszkam w regionie rhone alpes i zgadzam sie z Twoimi spostrzezeniami. Pozdrawiam
Pojechana - The Real Gone
12 lipca 2017Pozdrawiam „sąsiadko”
Magdalena Szczoczarz
12 lipca 2017A gdzie jakies zdjęciaa !!! :D Ola ?
poranigdyidealna.pl
13 lipca 2017Oj, z mojego doświadczenia o wiele gorsi są kelnerzy w Rumunii. ;D
Pojechana - The Real Gone
13 lipca 2017Tam mnie jeszcze nie było (niestety).
Irmina
27 lipca 2017Bardzo ciekawe informacje, w fajny sposób je „podałaś” ;-)))
oprócz Skandynawii, właśnie Francja wydaje mi się ciekawym krajem.
Jestem na Twoim blogu od niedawna, więc nie wiem czy nie powtórzę może istniejącego
już wpisu – czy Francuski faktycznie są zawsze tak eleganckie i mają wyczucie gustu –
jak się o nich mówi zwyczajowo w tej kwestii.
Buziaki w oba policzki ♥
pozdrawiam Irmina
zenada
5 sierpnia 2017a to ciekawe.. lokalny patriotyzm we Francji uroczy, a w Polsce to nacjonalizm? ciekawe…
Aleksandra Świstow
8 listopada 2017Serio nie widzisz różnicy między dumą ze swojego regionu, a nienawiścią wobec wszystkich „innych”? Żenada…
Zyta
14 sierpnia 2017a no nie wiedziałam
szuwar
9 września 2017Francja od wielu lat bywa moim drugim domem – i stanowczo stwierdzam, że:
1. w Normandii używa się talerzy ;)
2. Największy odsetek szczupłych ciał można spotkać na ulicach Paryża, w mniej lub bardziej modnych kurortach oraz w trakcie zwiedzania atrakcji turystycznych ;)
3. W malutkim normandzkim Giverny jest wciąż tak samo bajkowo jak 100 lat temu, gdy żył tam i tworzył Claude Monet. Mimo natłoku turystów – polecam.
A jak ktoś ciekaw fotograficznych impresji z francuskich katedr w Rouen i Chartres – znajdzie je na mojej www.
Chapeau-bas dla autorki bloga ;)
General Fresh
11 września 2017Bardzo ciekawy wpis. Szczególnie powitania – liczba całusów w policzek uzależniona od regionu jest po prostu urocza ;) Mogłabyś napisać coś więcej o lokalnym patriotyzmie we Francji?
Olcia
24 września 2017Jadę do Francji po te sery ze zdjęcia :ddd
Arielka
3 listopada 2017Francja kojarzy mi się od czasu podróży ze znakomitymi serami typu camembert i brie, zupełnie innej jakości bagietki, pyszne – wcale nie gorzkie świeże oliwki z przyprawami…tak więc głównie kulinarne ;)
LURA
23 listopada 2017Uwielbiam Francję i zazdroszczę mimo wszystko życia w tym kraju.
EdSverige
19 grudnia 2017Zazdroszczę wyprawy ! ? ja już kilka lat nie jeździłam na nartach i chętnie bym się wybrała :C ?
imprezy.integracyjne
6 stycznia 2018Mam nadzieję, że w końcu odwiedzę :)
Agata
4 lutego 2018Z tymi sprawami urzędowo-bankowymi jest łatwiej, jak już się przestawi na francuski styl planowania dnia :)
Mieszkałam tam 3 lata, na początku psioczyłam podobnie, jeszcze do tego dochodziło wnerwienie, że jak chce mi się jeść o 15:00 to muszę czekać do 19:00 bo wszystkie knajpy pozamykane. Ale po pewnym czasie poczułam, że tak jest dla mnie lepiej niż w Polsce, gdzie wszystko cały czas się kręci i nie ma takiej prawdziwej przerwy na lunch, każdy tak naprawdę je gdzieś po kątach, każdy o innej porze i ciężko w ogóle cokolwiek zorganizować. Bo ci są głodni, ci już jedli…. W Polsce ostatecznie też trudno cokolwiek załatwić w ciągu dnia (o urzędach nie wspominając, ty masz 7 dni na dostarczenie dokumentów, oni 3 miesiące na odpowiedz na wniosek) bo prowadząc swoją działalność ludzie oczekują ode mnie na przykład, żebym była non-stop dostępna, w weekendy i święta tym bardziej – bo oni wtedy mają czas to dzwonią i chcą to czy tamto…. Od 7 rano do 22:00. A czasem nawet i później. W tym francuskim dziwactwie jest metoda, przerwa na lunch jest święta. Nikt do Ciebie nie będzie dzwonił, to byłoby faux pas! 12:00-14:00. Wtedy wszystko staje, wszelkie hałasy cichną (szczególnie odczuwalne jest to w małych miasteczkach) i jest czas na spokojny posiłek z lamką wina, bez stresu. I tak jak piszesz, tam celebruje się jedzenie. To jest coś fantastycznego i jeden z powodów, dla których chcę wrócić do Francji, bo w Polsce już nie czuję się u siebie. Podróże mnie przeprogramowały :)
Co bym dodała do Twojego posta to np. poczta głosowa. W Polsce nikt z tego nie korzysta, jeśli ktoś ma włączoną skrzynkę w telefonie to albo nawet o tym nie wie, albo jest zapchana. We Francji wszyscy nagrywają się na pocztę gdy nie odbiorca nie odbiera telefonu. To też jest bardzo praktyczne, bo od razu wiadomo kto i w jakiej sprawie dzwonił i nie jest się zakładnikiem swojego telefonu. A w Polsce można tak się przerzucać nieodebranymi połączeniami z nieznanych numerów w nieskończoność. Tu warto wspomnieć też, że polscy operatorzy nie ułatwiają tematu – przeciwnie, już samo przebijanie się przez menu żeby odsłuchać wiadomość jest u nas uciążliwe.
Do Francji mam słabość, też kiedyś postanowiłam tam zamieszkać bo poczułam to w powietrzu gdy wylądowałam autostopem na lazurowym wybrzeżu. I zamieszkałam :)
Fajny blog, trafiłam przypadkiem planując kolejną solową wyprawę do Azji i znalazłam tu mnóstwo wspólnych rzeczy.
Pozdrawiam Cię ciepło i może do zobaczenia gdzieś na Alpejskich stokach w kwietniu! Jeśli potrzebowałabyś tłumacza to daj znać :)
Lazurowe Wybrzeże
5 lutego 2018Normalnie jakbym czytał o swoich przygodach z Lazurowego Wybrzeża ;-). Pozdrawiam z Nicei! Tomek.
mia
11 lutego 2018a to prawda, nie wiedziałam
Trener biznesu
21 lutego 2018Fajnie jest dowiedzieć się czegoś interesującego o Francji, są to takie niuanse, o których najlepiej opowie tylko ktoś, kto tam przebywa
maciej.bielecki
4 marca 2018Ciekawe zwyczaje, szczególnie ten z czekami. Musi być to serio zakorzenione w kulturze, skoro zdecydowali się mimo niewygód i lepszych rozwiązań nadal to kontynuować.
Juzek
9 marca 2018Ser, wino, swoboda sensualna – czego chcieć więcej, chyba muszę zmienić kraj zamieszkania :) Rozbawił mnie tekst o obsłudze klienta :)
TomaszK.
9 marca 2018O Francji to ja już nic nie chcę wiedzieć szczerze mówiąc. Patrząc na to, co tam się dzieje nie bardzo mam ochotę tam jechać….
Dzieci
20 marca 2018Ja to bym dodała temat o prawach kobiet w ciąży, urlopy macierzyńskie i co należy się również tacie :)
Prom z Anglii do Francji
21 marca 2018Co do śniadania, to pół biedy, jak jest ono na słodko. Ale spotkałem wielu, dla których to: kawa, gazeta i papieros…
Co do sportu, owszem – to co wymieniono, jeszcze piłka nożna; ale też rugby!
PF
26 marca 2018Francja zawsze delikatnie odstawał od reszty Europy :)
Maleńka bloguje
4 kwietnia 2018Przedstawiłaś wiele ciekawostek o których nie miałam zielonego pojęcia. Słodkie śniadania, wino i sery oczywiście znałam :]
Przewodnik po Mauritiusie
14 czerwca 2018No cóż… budzisz się po cudownej nocy (une nuit torride), a tu ukochany siorbie kawę z michy (un bol) i wpycha do buzi ociekającego croissanta… ciągle go moczy w tej miednicy, jakby miał problemy z przeżuwaniem. Masz wątpliwości, czy to ten sam gość (mon Chéri) którego wczoraj zarwałaś ze względu na uśmiech (une dentition parfaite) i jego świeży zapach (de l’Eau Sauvage Dior)… Już sobie wybrażasz jak czysty celulit (trois pains au chocolat) wrasta w Twe ciało, a litry kafeiny (encore un café noir pour moi svp) przegryzają mózg. A przecież to dopiero śniadanie! Właśnie zaczął się dzień… Odwagi (bon courage), będzie dobrze, byle do południa, do obiadu… (un déjeuner), potem jakoś samo się pokula… (apéro, apéro, apéro) aż do kolacji (un diner chez la belle maman). La vie est belle, więc korzystaj ile się da :-)
Aleksandra Świstow
15 czerwca 2018Bardziej w punkt się nie da! Płaczę ze śmiechu :-D
A.
9 sierpnia 2018Dzięki wielkie, mam nadzieję, że z tym płaceniem za kobietę masz rację, bo właśnie umówiłam się na randkę :-)