Zakochana w Siem Reap

Wróciłam do domu po podpisaniu kontraktu z przedszkolem i nagle dotarło do mnie, że oto właśnie po 2,5 roku kończy się na jakiś czas moja swoboda. Już nie będę mogła z dnia na dzień spakować plecaka i wyjechać. Za chwilę zaczną się obowiązki, 5-dniowy tydzień pracy i wolne w wyznaczone z góry dni. Wszystko w szczytnym celu (przyszłoroczna dłuższa podróż lub nauka chińskiego na tutejszym uniwersytecie- życie zweryfikuje, który plan otrzyma pierwszeństwo), ale trochę wolności trzeba na ten cel na chwilę oddać. To co zrobić z ostatnimi tygodniami totalnej swobody jakie mi zostały? Cóż za pytanie! Oczywiście koniecznie trzeba gdzieś pojechać!

Usiadłam przed komputerem i zaczęłam wertować blogi, przewodniki, strony oferujące tanie loty. Po rozważeniu wszystkich za i przeciw powstała lista miejsc, w które mogłabym pojechać, ale… wszędzie tam, dosłownie wszędzie trwa sobie akurat w najlepsze pora deszczowa. Co robić? Jak nie wiadomo co robić, to najlepiej się z tym problemem przespać. A potem się zrelaksować. A potem spotkać się z przyjaciółmi i zjeść coś dobrego. A potem znowu iść spać. I tak minął weekend a w poniedziałek rano wstukałam w wyszukiwarkę lotów opcję „Hong Kong – cały świat” i wybrałam z listy najtańsze bilety do miejsca, w którym jeszcze nie byłam. W ten sposób wybór padł na Kambodżę. Jeszcze tylko szybkie pytanie do mieszkającej w Phnom Penh blogerki jak ta pora deszczowa tam rzeczywiście wygląda, czy przypadkiem nie jak w Shenzhen, że pada raz na tydzień przez godzinę? Tak samo? Ok, to lecę! To było w poniedziałek rano, w środę wieczorem, po przesiadce na lotnisku w Ho Chi Minh, wylądowałam w Siem Reap. Z 9 kilogramami bagażu na plecach, bez planu i towarzystwa, za to z ogromną ochotą na przygodę.

Do hostelu (jedynego noclegu jaki zarezerwowałam wcześniej, yyy… dzień wcześniej) za 2$ zawiozła mnie oficjalna taksówka lotniska- motocykl. Jak dobrze, że nie miałam zbyt dużo bagażu! Szybki check in w Downtown Guesthouse (polecam z całego serca, może nie najtaniej jak na kambodżańskie warunki, ale naprawdę warto się tu zatrzymać bo i pokoje czyste, jedzenie pyszne, obsługa przemiła i przede wszystkim jest basen), plecak ląduje w moim 6-osobowym pokoju, a ja w barze przy basenie. Barmanka pokazuje na zegarek:

– Spóźniłaś się 10 minut na darmowego shota! Dziś jest ladies night, wszystkie dziewczyny piją za darmo o każdej równej godzinie. Ale nie szkodzi, co ci nalać? Whisky, tequilę, wódkę?

– Tequilę poproszę.

Tak poznaję Florence- Brytyjkę, która przyjechała do Siem Reap na trzy dni i została… trzy tygodnie zaczepiając się do pracy w barze w zamian za nocleg i darmowe drinki. Kilka minut później prowadziliśmy gorące dyskusje o podróżach i emigracji z grupą Amerykanów i dwójką Irlandczyków. Następne kilka wieczorów (ja też zostałam w Siem Reap dłużej niż mój sklecony tej nocy, przy tamtym barze, plan zakładał) będę rozpoczynać właśnie tu.

Zarezerwuj najlepszy nocleg w Siem Reap

Na drugi dzień nawet nie próbowałam obudzić się na wschód słońca, dawno pogodziłam się z faktem, że dużo lepiej idzie mi czekanie aż słońce wstanie niż zrywanie się z łóżka bladym świtem. Pyszne śniadanie (kto mieszkał w Chinach ten wie jak francuska bagietka cieszy, a Kambodża odziedziczyła pieczywo po swoich francuskich kolonizatorach) i ruszam rowerem odwiedzić najważniejsze atrakcje turystyczne okolicy: Angkor Wat, Bayon i Ta Prohm. Ku mojemu zaskoczeniu to nie słynna Angkor Wat robi na mnie największe wrażenie, a zawładnięta przez naturę, zagubiona w dżungli Ta Prohm (świątyniom Siem Reap poświęcę oddzielny wpis).

Jest pięknie, parno i duszno (choć porównując do pogody w Shenzhen muszę przyznać, że jakby trochę mniej gorąco). Popołudniu wracam do miasta głodna i brudna, ale z głową pełną pięknych obrazów i kartą pamięci pełną niezwykłych zdjęć. Tradycyjny kambodżański amok na obiad (pycha!), orzeźwiający prysznic i relaks w basenie na deser. Wieczorem, razem z poznanymi wczoraj Amerykanami ruszymy backpackerską imprezową trasą przez Pub Street: Charlie’s,  Angkor What? i na zakończenie nocy X Bar. Oj jutro trzeba będzie odespać te szaleństwa.

Nowy dzień przychodzi za szybko, głowa za ciężka na rower, odwiedzam więc kolejne świątynie wynajętym tuk tukiem. Zatrzymuję się kolejno przy zdającej się przegrywać walkę z siłami natury Preah Khan, odgrodzonej od reszty świata wodami jeziora Neak Pean, do której trzeba przemaszerować drewnianą kładką, malowniczą Ta Som i majestatyczną Pre Rup, z której rozciąga się piękny widok na okolicę. Klimat kamiennych budowli porośniętych bujną roślinnością, niezrozumiałych symboli, których znaczenie chcę koniecznie rozszyfrować i wszechobecnej odległej kambodżańskiej historii pochłaniają mnie bez reszty. W połowie dnia łapie mnie deszcz, gdy minie, pola ryżowe zdają się zielenić jeszcze bardziej.

Po powrocie do miasta udaję się na wieczorne zakupy na słynnym Night Market i kolację z poznanym wczoraj Anthonym. Siedzimy w Kambodży w meksykańskiej restauracji: ja- Polka, mieszkająca od 2 lat w Chinach i on- Irlandczyk, który po 6 latach porzucił właśnie Australię i przeprowadza się do USA i obydwoje uważamy, że to bardzo zabawne- ten nasz kulturowy mix. Ja śmieję się z opowieści o jego pracy w rezerwacie, w którym pomagał małym pingwinom podnieść się, gdy się niezdary przewróciły, on z moich potyczek z chińską codziennością.

Kolejnego poranka wsiadam na rower i ruszam w stronę pływającej wioski. Jadę wąską drogą, mijając sklecone z kawałków drewna i blachy domki, bose dzieci machają do mnie, mijani Khmerowie uśmiechają się serdecznie. Jadę i czuję taką niezwykłą radość z tego, że jestem tu, teraz, sama, że nic nie muszę, że nic mnie nie goni. Zatrzymuję się w przydrożnym barze, wyciągam się w hamaku i w milczeniu patrzę na ciągnące się po horyzont ryżowe pola. Po 12 km dojeżdżam do Tonle Sap. Opcja wynajęcia łódki i zaglądania ludziom do domów w ramach turystycznej trasy zupełnie do mnie nie przemawia, schodzę więc na pozbawiony zieleni, czerwony wysuszoną bezlitosnym słońcem ziemią brzeg jeziora.

Już po kilku minutach otacza mnie gromadka dzieci: szczerbatych, bosych i ciekawskich. Widzę smutek w ich oczach, gdy odmawiam podarowania im dolara, ale za chwilę świecą one radością, wyciągam bowiem z torby balony. Dzieciaki cieszą się, skaczą, międzynarodowym migowym tłumaczą kto jest czyją siostrą, kto czyim bratem, pokazują na palcach ile mają lat, który jest ich dom, która kobieta, to ich mama. Na chwilę zapominają o swojej żebraczej powinności, a ja obiecuję sobie wrócić tu kiedyś z większym zapasem czasu (i balonów, setka rozeszła się w kilka minut) i zaczepić się do szkoły na wolontariat.

W drodze powrotnej wspinam się na jedyne okoliczne wzgórze. Na jego szczycie znajdują się ruiny Prasat Kraom. Po raz pierwszy w Kambodży mam okazję obcować ze świątynią sam na sam. Warto było wejść tu mimo zabójczego upału.

Potem relaks w basenie, mango shake za dolara i tradycyjny kambodżański lok lak na obiad. Ostatnia mrożona margarita w Vivie i pożegnanie z  fantastycznymi ludźmi, których tu poznałam. Jutro wczesnym rankiem ruszam w kierunku Battambang, gdzie spotkam się z Florence (tą barmanką od darmowej tequili, która w końcu zdecydowała się ruszyć w dalszą drogę). Nie jest łatwo mi stąd wyjeżdżać, decyzję ułatwia świadomość, że wrócę tu pod koniec mojej kambodżańskiej przygody.

---

Nie chcesz przegapić żadnego wpisu? Kliknij TU i zapisz się do newslettera!

Podoba Ci się? Podaj dalej! Twoja rekomendacja bardzo mnie ucieszy.